Los laten en geloof.

We gingen vroeg. We brachten de kinderen naar school en reden door. Dat heeft een reden want het kan nogal druk zijn op die plek. Hele bussen vol stoppen er met mensen die ook willen loslaten of i.i.g. dichtbij Maria en God willen zijn. Dus vroeg er heen is het beste. (Zeker als je met je keteltje door het park wandelt, kan er best gek uitzien)

Aangekomen regende het. We liepen het park in en eigenlijk zie je gelijk de berg met Maria erboven uit torenen. Als een soort van geen keus wordt je aangetrokken om toch wel eerst daarheen te gaan. We waste onze handen uit de bron, staken een kaarsje aan en namen ook een kaarsje mee om elders te branden. Er zijn in dat prachtige park verschillende plekken waar je kan en mag stil staan en zijn en waar dus een plek is om ook een kaarsje te branden.

Nou moet ik even een side note maken voor ik verder ga.

Ik ben niet gelovig opgegroeid in het begin. Mijn opa en oma uit Eindhoven gingen naar de kerk en als ik daar was ging altijd graag mee. Later toen we verhuisde naar Friesland kreeg het geloof en de kerk een grotere rol binnen ons gezin en koos ik zelf om me op 12 jarige leeftijd te laten dopen. Ik ging altijd graag naar de kerk en ik moet zeggen dat we ook echt een fijne kerk hadden met een onwijs fijne dominee. Zo’n gemeenschap valt en staat 100% met een dominee en wij hadden een hele toffe. Ik ging naar kattenbak (catechisatie) diverse christelijke  clubs en zong vaak in de kerk vanuit school.

Later koos ik mijn eigen weg binnen het geloof. Het is inmiddels een wir war van alles wat ik fijn vind. Ik geloof in God, verschillende belangrijke naasten van God, de zon, de maan, de natuur en de aarde. Alles staat met elkaar in verbinding en alles is met en uit liefde. God is voor mij liefde. (Dit geef ik ook mijn kinderen mee. Zodat ze alles wel weten en later zelf kunnen en mogen beslissen wat en hoe ze willen geloven. Dat het begin respect is. Voor mens, dier en de natuur en dat daar boven op zo veel te geloven valt.)

De kerk is niet perse DE plaatst voor mij waar je alleen maar God kan en mag vinden.

Ik vind de kerk soms te bepalend over wat ik wel en niet mag vinden en kan en mag doen. En daar voel ik me niet fijn bij. Want iemand kan met alle goede intenties iets uitspreken (meestal vanuit de kerk, uit naam van de bijbel) wat andere volgen maar is dat dan wel de stem van God die spreekt? Is dat dan wel hoe het vanuit de bijbel bedoelt is? Of interpreteren we het alleen maar zo om dat 1 iemand dit zo zegt? Snap je me? Er zit zo’n grijs gebied daar dat ik daar wiebel en dat ik me daar vaak niet fijn bij voel omdat ik dat anders ervaar, lees en voel. Ik vind het lastig en wil ook vooral niemand tegen het hoofd stoten want ik heb respect voor ieders geloof en manier van geloven.

Ook de heksenverbranding gooit roet in het eten. Uiteraard. En de erkenning daarvan is erg nodig. Gelukkig gebeurd dit steeds meer. De mensen wisten toen niet beter en de gebeurtenissen toen waren uiteindelijk de  gevolgen van 1 iemand die iets riep, vanuit de kerk, vanuit de bijbel. 
En de rest volgde. 
Snap je m’n punt!? 

Enfin, terug naar het Maria park.

We bewandelde de paden en wat is het daar mooi. Zo veel rust en ik kan niet wachten terug te gaan als alles groen is. Hoe mooi moet het dan wel niet zijn daar.

Aangekomen bij het labyrint schreven we op wat we wilde los laten. Ik droeg mijn geschreven briefje bij m’n hart tijdens het lopen om zo m’n beste en krachtigste kracht mee te geven. Ik wil het en ik wil dat het weg gaat. (Niet zo agressief natuurlijk maar ik wilde het wel echt duidelijk maken)

We liepen ieder apart op eigen tempo. Onderweg kom je bordjes tegen met vragen en inzichten. Je kan er voor kiezen deze te lezen maar niks moet. Zo staat het ook op het bord aan het begin. (En dat is zo fijn, het geloof heeft de ondertoon maar wordt je niet opgedrongen. Je mag en kan je eigen invulling geven en iedereen is welkom. Dat gevoel is er ook heel sterk. Fijn is dat.)

In het midden aangekomen offer ik m’n steen die ik meenam, m’n veer die ik daar vond en verbrande ik m’n briefje.

Het ging moeizaam. Ik denk dat het 5 min duurde voordat het papier weg was. Elke keer weer opnieuw aansteken en de kaars ging elke keer uit. Het werd me letterlijk niet makkelijk gemaakt maar ik gaf niet op. En toen ik het zat was en hard op uitsprak met klem dat hij echt moest gaan, lukte het.

Mijn terug weg kon beginnen en de zon begon te schijnen.

Het voelde fijn en bevrijdend maar ik voelde ook een onwijs beklemmend gevoel in m’n hart. Mama zei dat ik misschien even moest bidden en dat deed ik. Ik vroeg of het gevoel daar mocht blijven zodat ik het niet mee hoefde te nemen want ik was daar tenslotte om los te laten en niet om iets nieuws mee te nemen. (Voor iets nieuws ga ik wel naar de kringloopwinkel.) En het gevoel verdween.

We wandelde terug met de zon in onze snuit en een fijn gevoel in ons hart.

In de auto op de terug weg begon het weer te regenen…

P.s. ik wil nogmaals benadrukken dat ik echt uit mijn gevoel en mijn manier van geloven praat. Dat ik niemand zijn geloven of geloof meer of minder vind dan de mijne.

Ik heb respect voor een ieder zijn geloof en geloven. Sterker nog ik heb juist een diversiteit aan geloven om me heen. Dit leert me en helpt om te begrijpen. En dat wat ik niet begrijp laat ik in waarde.

Zo hoop ik dat een ieder dat ook met mij en de mijne doet.