De hond loopt heen en weer en omdat ze al zo oud is en geen eau de cologne draagt verspreid ze haar oude vrouwen lucht door de ruimte. Ik ben nogal geur gevoelig dus die en de combinatie met trippel pootjes zorgen dat ik terug wordt gesmeten op de aarde. ‘Dag droomland het was weer leuk!!’
Vroeg wakker worden is niet altijd leuk. Ik ben nog moe. Ik probeer m’n ogen dicht te houden en niet op de wekker te kijken. Maar ik hoor nog geen vogels dus het moet vroeg zijn. M’n hoofd is druk aan het bedenken of ze de hoofdpijn op de achtergrond moet doorvoeren of af moet laten glijden. Ik probeer zo licht mogelijk of zo niet mogelijk te bewegen anders bedenken de andere honden dat als ik dan toch wakker ben het vast een goed idee is om nu al naar beneden te gaan om in de tuin de wijde omgeving wakker te blaffen. M’n lijf herinnert me er aan welk gedeelte er ook alweer enorm pijn deed of een beetje en m’n geest jankt omdat ze nog wel even zou willen slapen. (Noem het de leeftijd of zo.) En ik open m'n ogen. 5.15uur op de wekker...
Maar vroeg wakker worden levert ook veel op. M’n creatieve geest gaat aan en probeert al het gezever over pijn en vermoeidheid te overstemmen zodat ze de vrije loop krijgt. Het gevoel te schrijven wakkert aan (eigenlijk altijd. Ik denk na weeën van mijn vroegere schrijverijen periode) en de ideeën om te creëren stromen binnen. Ik moet dan wel dingen opschrijven anders vergeet ik ze gelijk want zo werkt m’n hoofd ook. Informatie die ik op had kunnen schrijven verlaat mijn hoofd zodat dit er niet in blijft hangen en ruimte vult die anders gebruikt kon gaan worden. Noem het handig, noem het irritant maar zo werkt mijn hoofd nou eenmaal. (Je snapt, niet altijd handig want vaak beslis ik dus niet zelf of iets bewaard bleef en trekt m’n hoofd het wel heel ver door met als resultaat dat ik soms al kwijt ben wat ik aan het zeggen was voordat de woorden m’n mond hebben verlaten) Enfin, het gevoel van schrijven blijft vaak hangen en dus begin ik maar te typen. En wat er uitkomt komt er uit. Soms is dat niks en soms is dat enorm veel.
Dan zou ik graag een to do lijst maken want daar ga ik ook altijd wel lekker op. Maar ik heb daar ook eerst koffie bij nodig en die heb ik niet omdat ik nog stil zwijgend lig te liggen.
Vandaag gaat een warme dag worden en ik kan niet wachten om m’n hart, m’n zijn en m’n lijf te vullen met zonnestralen. Als die er zijn tenminste want dat is altijd nog afwachten. Ik heb verlangd naar de lente en steeds meer krijgt ze grip op de aarde en voert ze al haar zijn door over alles wat groet, bloeit en ademt. Te beginnen met de vogels buiten en mijzelf in m’n bed. Het prikkelt me. Ik wil de zon zien opkomen en rustig de wereld lichter zien worden. De dag beginnen samen met en in de natuur. De bomen voelen groeien en zien hoe die blaadjes er uit perst. Knoppen zien ontvouwen. De koude nacht lucht langs m’n haren voelen verdwijnen, plaats makend voor de zachte kusjes van de ochtend wind in m’n gezicht. De douw van de nacht zien optrekken uit de velden. Vogels horen wakker worden en insecten die hun eerste ronde maken. De wereld zien ontwaken vanuit de zachtheid waar het in is gaan rusten…
Dus maak ik de afweging om dan toch maar naar beneden te gaan. En kies ik er voor om m’n ogen toch nog even dicht te doen en proberen om nog wat slaap te pakken. Ik heb het nodig, houd ik mezelf voor en ik geloof ook dat het zo is. Het ontwaken kan morgen ook nog wel. Tenslotte kan je niet genoeg uitgerust zijn voor een Lente Retraite.
En ik sliep.
Foto's zijn van deze prachtige zonnige ochtend. Maar dan een stukje later.
Reactie plaatsen
Reacties