Een heel eerlijk en persoonlijk stukje blog vandaag.
Ik loop vast.
En het is niet dat ik het daar moeilijk mee heb, er mee in zak en as zit of dat het me een depri gevoel geeft. Integendeel zelfs! Het gaat goed met mij en ik zit eigenlijk enorm goed in m’n hoesje. Zeker gezien de tijd van het jaar. Want ik ben over het algemeen niet zo goed met donkere dagen, nattigheid en te weinig vitamine D. De donkere dagen is niet mijn walhalla ook al weet ik zonder donker is er geen licht.
En toch loop ik vast. Het is alsof ik tegen een glazen muur aan loop maar deze niet zie. Alsof ik met mijn neus plat, me schouder ophalend sta af te vragen hoe ik voorbij dit punt moet en ga komen.
Het is wel oké hoor daar tegen die glaze muur. Het is er veilig en warm. En het voelt fijn daar, maar er is ook een gevoel dat er meer is dan alleen dat stukje veilige warmte. Alsof er een nog groter geheel op me staat te wachten aan de andere kant.
En daar komt het. Daar heb ik dus hulp bij nodig. Ben ik gister achter gekomen. Naja, niet perse gister natuurlijk ik wist wel dat ik hulp nodig had, je kan niet alleen de wereld dragen maar gister kwam het besef hoe. Om verder te komen en om andere te kunnen blijven helpen moet ik eerst mezelf helpen. Anders blijft er uiteindelijk niks meer van MIJ over.
Na deze conclusie en na dit besef heb ik gelijk al een lijntje uitgegooid. Geloof me, dit ging niet zomaar vanzelf hoor. Ik en hulp vragen of ruimte vragen voor mij is een bijzondere combo. Het had dus wat voeten in de aarde. Maar ik deed het en dit blijft goed voelen. Het viel gister gewoon allemaal even op z’n plek of zo. Ik geloof dat situaties niet zomaar ontstaan maar dat ze worden gecreëerd om een reden zodat je er iets mee moet. Mee kan. Een kans. (Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk) En dit was die van mij. Het heeft een klein vlammetje aangewakkerd die nu brand in mijn binnenste en waarvan ik voel dat dit het vlammetje gaat worden die mij verder gaat helpen. Hoe dan ook, waar dan ook en hoe het zich verder gaat ontsteken gaan we gewoon aan. Gaan we gewoon laten gebeuren. Een sprong in het diepe (maar niet te diep hoor)
Zo voelt het.
Alsof ik klaar ben voor een stapje hoger.
Een stapje meer ZIJN.
Een stapje meer MIJ.
Wordt vervolgd.
Bron plaatje: Pinterest.
Maker: onbekend.
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi verhaal van een mooi krachtig mens. Mooi om te lezen dat je een hulplijn hebt uitgegooid, dat vergt veel moed en kracht.